PROŚBY PSALMISTY

PROŚBY PSALMISTY

„Badaj mnie, Boże, i poznaj serce moje, doświadcz mnie i poznaj myśli moje! I zobacz, czy nie kroczę drogą zagłady, a prowadź mnie drogą odwieczną!” (Psalm 139,23-24)

W powyższych wersetach psalmista przedstawia Bogu swoje prośby, które są bardzo ważne zarówno dla życia doczesnego człowieka, jak i dla tego przyszłego. O co prosi on Boga? Po pierwsze – prosi, by Pan Bóg go „badał”. Słowo to w Piśmie Świętym używane jest w sensie dokładnej analizy czegoś w konkretnym celu. „Ezdrasz bowiem postawił sobie za cel zbadać zakon Pański i wprowadzić go w czyn oraz nauczać w Izraelu jego postanowień i praw” (Księga Ezdrasza 7,10). „Ustanowiłem cię badaczem wśród mojego ludu, abyś poznał i badał ich postępowanie” (Księga Jeremiasza 6,27). „Czy ucho nie ma badać słów, tak jak podniebienie próbuje smaku?” (Księga Joba 12,11). „Którzy byli szlachetniejszego usposobienia niż owi w Tesalonice; przyjęli oni Słowo z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się rzeczy mają” (Dzieje Apostolskie 17,11). A w jakim celu Bóg bada człowieka? Aby poznał jego serce! „Gdybym knuł coś niegodziwego w sercu moim, Pan nie byłby mnie wysłuchał” (Psalm 66,18). „Panie! Kto przebywać będzie w namiocie twoim? Kto zamieszka na twej górze świętej? Ten, kto żyje nienagannie i pełni to, co prawe, i mówi prawdę w sercu swoim” (Psalm 15,1-2).

Druga prośba – psalmista modli się, aby Bóg go doświadczył. W Piśmie Świętym słowo „doświadczyć” znaczy wystawić na próbę w wyraźnie określonym celu. „Aby przez nie doświadczyć Izraela, czy będą strzec drogi Pana i po niej kroczyć, jak strzegli jej ich ojcowie, czy nie” (Księga Sędziów 2,22). „Synu mój, nie lekceważ karania Pańskiego ani nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza; bo kogo Pan miłuje, tego karze, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje” (List do Hebrajczyków 12,5-6). A dlaczego Bóg doświadcza ludzi? Aby poznać ich myśli! „Tych sześć rzeczy nienawidzi Pan, a tych siedem jest dla niego obrzydliwością: Butne oczy, kłamliwy język, ręce, które przelewają krew niewinną, serce, które knuje złe myśli, nogi, które śpieszą do złego, składanie fałszywego świadectwa, i sianie niezgody między braćmi” (Przypowieści Salomona 6,16-19). „Panie, zbadałeś mnie i znasz. Ty wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję, rozumiesz myśl moją z daleka. Ty wyznaczasz mi drogę i spoczynek, wiesz dobrze o wszystkich ścieżkach moich. Jeszcze bowiem nie ma słowa na języku moim, a Ty, Panie, już znasz je całe” (Psalm 139,1-4).

Kolejna prośba – Boże, sprawdź, czy nie idę na wieczne potępienie! „Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony” (I List do Koryntian 9,26-27). „Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał; a sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie; lecz jeśli się cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania” (List do Hebrajczyków 10,36-38).

I ostatnia prośba psalmisty – Boże, prowadź mnie drogą światłości do Twojego Królestwa Niebieskiego! „A gdy będziecie chcieli iść w prawo albo w lewo, twoje uszy usłyszą słowo odzywające się do ciebie z tyłu: To jest droga, którą macie chodzić!” (Księga Izajasza 30,21). „Wskaż mi, Panie, drogę swoją, bym postępował w prawdzie twojej; spraw, by serce moje jednego tylko pragnęło, bojaźni imienia twego!” (Psalm 86,11). „Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie” (Ewangelia Jana 14,6).

Niech te prośby, które ma psalmista do Boga, będą też naszymi prośbami!

Estera Bednarska