„ZAPRAWDĘ POWIADAM WAM, JEŚLI SIĘ NIE NAWRÓCICIE I NIE STANIECIE JAK DZIECI, NIE WEJDZIECIE DO KRÓLESTWA NIEBIOS.”

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

(Ewangelia Mateusza 18,3)

Zacytowany w tytule fragment Pisma Świętego z Ewangelii Mateusza zawiera dwie kluczowe dla naszego zbawienia prawdy: żeby wejść do nieba i żyć tam na wieki w obecności Bożej, musimy się nawrócić oraz musimy stać się jak dzieci.

Co to znaczy nawrócić się? Jezus w obrazowy sposób mówi o tym w rozmowie z Nikodemem: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego. Rzekł mu Nikodem: Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary? Czyż może powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się? Odpowiedział Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest. Nie dziw się, że ci powiedziałem: Musicie się na nowo narodzić. Wiatr wieje, dokąd chce, i szum jego słyszysz, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd idzie; tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha” (Ewangelia Jana 3,3-8). Nawrócenie jest wewnętrzną zmianą, która zachodzi w sercu człowieka. Podobnie, jak nie do końca możemy zrozumieć i poznać działania zjawisk stworzonej przez Boga natury, takiej jak wiatr (często nawet meteorolodzy nie potrafią przewidzieć dokładnie pogody, pomimo stosowania nowoczesnych i precyzyjnych technik), tak nie możemy też poznać dokładnie tej zmiany. Nawrócenie jest jednorazowym aktem, podobnie jak narodzenie naturalnie. Tak jak człowiek rodzi się do życia na tej ziemi, tak nawracając się rodzi się ponownie do życia z Bogiem. Na czym ta zmiana polega? Na szczerym wyznaniu Bogu grzechów, porzuceniu ich i staniu się Bożym dzieckiem! „Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego” (Ewangelia Jana 1,12).

Z kolei gdy stajemy się dziećmi Bożymi, powinniśmy stać się jak dzieci, zaufać Bogu tak, jak małe dziecko ufa swoim rodzicom – bezgranicznie! Wierzyć we wszystkie obietnice zawarte w Jego Słowie! „Gdyż w wierze, a nie w oglądaniu pielgrzymujemy” (II List do Koryntian 5,7). „A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” (List do Hebrajczyków 11,1). Wierzyć też w to, że nasz Ojciec, Bóg, kocha nas niewyobrażalnie mocno! „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Ewangelia Jana 3,16).

Zatem nawróćmy się do Pana i żyjmy z Bogiem, jako Jego dzieci umiłowane, pamiętając o Słowach Jezusa: „Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzcie w Boga i we mnie wierzcie! W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” (Ewangelia Jana 14,1-3). A tam, u Boga Ojca naszego, czekają na nas niewyobrażalnie wspaniałe rzeczy! „Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy to miłują” (I List do Koryntian 2,9).

Estera Bednarska