ROZWAŻANIA BIBLIJNE 08.02.2023
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
08.02 „Gdyż Pan wodzi oczyma swymi po całej ziemi, aby wzmacniać tych, którzy szczerym sercem są przy nim.” (II Księga Kronik 16,9)
Oko jest niezwykle ważnym instrumentem ludzkiego postrzegania rzeczywistości. Oczyma patrzymy na trwający w swej pełni dzień, oczyma informujemy otoczenie o przeżywanych uczuciach, emocjach oraz wyrażamy aprobatę bądź sprzeciw. Mówi się również, iż oczy są niczym zwierciadło w którym możemy dostrzec naturę i zamierzenia człowieka – jakiego jest ducha.
Biblia wspomina natomiast naszego Ojca Niebiańskiego, który Swym wzrokiem Mądrości przemierza ziemię w poszukiwaniu szczerych i oddanych Mu serc, aby je wzmocnić.
Czy mam szczere serce przed Bogiem? Czy moje zamierzenia względem kolejnego dnia mojego istnienia na ziemi są kierowane z Bożym prowadzeniem i Jego cudownym względem mojego życia zamysłem? Czy rozsądnie gospodaruję swoimi materialnymi zasobami, swoim majątkiem, tak, iż w prostocie i szczerości serca potrafię, pełen Bożej miłości udzielić z nich ludziom potrzebującym? Czy rozwijam swoje dary od Boga ku Jego Chwale?
Niewątpliwą jest Boża Łaska względem nas ludzi, „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Ewangelia Jana 3,16) i żył pełnią duchowego życia w przepięknym Bożym Królestwie.
Szczere serce odrodzonych Bożych chwalców potrafi rozróżnić wzmocnienie z ciała oraz Bożą ostoję płynącą wprost z Bożego Ducha. Potrafi się cieszyć radością niebios, gdy spotyka na swej drodze wołanie: „Pomóż, Bracie” – potrzebę pomocy zamieniając w realne działanie. Wiara jest czynna w miłości. Wiara płynąca z Bożych strumieni uskrzydla i uczy latać, kiedy jako Boże dzieci potrafimy w wierze podtrzymać swe Siostry i Braci, niesieni Jezusa miłością.
Zatem pamiętajmy, że „przed oczyma Pana jawne są wszystkie drogi człowieka i On zważa na wszystkie jego ścieżki” (Przypowieści Salomona 5,21). „Oczy Pana są na każdym miejscu i śledzą złych i dobrych” (Przypowieści Salomona 15,3). „Oto oko Pana jest nad tymi, którzy się go boją, nad tymi, którzy spodziewają się łaski jego, aby ocalić od śmierci dusze ich i podczas głodu zachować przy życiu” (Psalm 33,18-19). „Oczy Pana czuwają nad tym, co znane, i On podważa słowa wiarołomcy” (Przypowieści Salomona 22,12). „Te siedem lamp – to oczy Pana; one to przepatrują całą ziemię” (Księga Zachariasza 14,10). „Albowiem oczy Pana zwrócone są na sprawiedliwych, a uszy jego ku prośbie ich, lecz oblicze Pańskie przeciwko tym, którzy czynią zło” (I List Piotra 3,12).
Autor: Estera i Waldemar Bednarscy
[FMP].
[/FMP]
ODMAWIAJĄ POMOCY LEKARSKIEJ DLA CHRZEŚCIJAŃSKICH DZIECI!
Pakistan liczy ponad dwieście dwadzieścia milionów mieszkańców, co oznacza, że w tym kraju występuje duże prawdopodobieństwo wypadków ze względu na gęste zaludnienie i brak infrastruktury. W latach 2009-2020 w kraju doszło do ponad 100.000 tysięcy wypadków drogowych, na skutek których poniosło śmierć 2,43% osób.
W Pakistanie jest mnóstwo osób chorujących na nerki – aż 17 milionów! Co czwarta osoba dorosła ma chorobę serca, a duży odsetek osób choruje na nowotwory. Występują również sytuacje awaryjne spowodowane terroryzmem i klęskami żywiołowymi.
W związku z tym rząd uruchomił bezpłatną usługę pogotowia ratunkowego, która zaspokaja potrzeby mieszkańców Lahore oraz obszarów slumsów i wiosek. W tym wszystkim jest jednak jeden zasadniczy problem – pogotowie ratunkowe nie przyjeżdża do chrześcijan!
Pakistan jest krajem islamskim, w którym chrześcijanie stanowią tylko ok. 1,5 procent mieszkańców. Wielu muzułmanów to bogaci właściciele firm i ziemi, ale jeśli spojrzymy na chrześcijan, ich sytuacja jest tragiczna – są biedni, bezrobotni i niewykształceni. Nie ma możliwości dobrze płatnej pracy dla chrześcijan w Pakistanie. Chrześcijanki pracują często w domach i biurach muzułmanów jako sprzątaczki. Muzułmanie wykorzystują je seksualnie i proponują im opuszczenie chrześcijaństwa za pieniądze i małżeństwo. Jeżeli muzułmanie uważają chrześcijan za silnych w wierze i miłości do Jezusa, starają się ich „nawrócić” na islam różnymi sposobami. Muzułmanie grożą chrześcijanom, że jeśli nie przyjmą islamu, oskarżą ich o bluźnierstwo. Oskarżenie o bluźnierstwo jest największą bronią, jaką muzułmanie stosują wobec chrześcijan, ponieważ za obrazę islamu chrześcijaninowi grozi śmierć.
W tej sytuacji do naszych Braci i Sióstr z Pakistanu często pomoc lekarska dociera zbyt późno, by uratować ich życie. Umierają nie tylko chrześcijańscy uczestnicy wypadków drogowych, chorzy na serce czy nowotwory, lecz częstokroć też kobiety w ciąży czy podczas porodu, małe dzieci.
Nasi przyjaciele pragną zapewnić im możliwości leczenia i ratować życie. Dlatego potrzebują oni zakupić karetkę, która będzie dostępna 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu dla wszystkich potrzebujących, co pozwoliłoby osobom chorym i poszkodowanym otrzymanie odpowiedniej opieki przedszpitalnej oraz przewiezienie ich do najbliższego szpitala.
Nasz Brat z Lahore, Naqash Javed, napisał do nas: „Niektórzy chrześcijanie pracują w szpitalach jako pielęgniarki i mają serce, by służyć ludowi chrześcijańskiemu oraz wszystkim, którzy potrzebują pomocy. Zgadzają się na współpracę i są gotowi służyć z nami, kiedy będziemy mieli pogotowie ratunkowe. Proszę módlcie się za nas i wspierajcie z nami ten projekt. Zmieńmy razem tę sytuację i ratujmy życie!”
Drodzy Darczyńcy! Bóg pragnie błogosławić wszystkim nam, którzy szczerym sercem i z radością pragniemy pomagać chorym i ubogim, bowiem Jezus powiedział: „Dawajcie, a będzie wam dane” (Ewangelia Łukasza 6,38). Bóg nigdy nie zostawia bez pomocy tych, którzy dzielą się z potrzebującymi, bowiem „Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony” (Przypowieści Salomona 11,25). „Rozdawaj swój chleb w obfitości, a po wielu dniach odnajdziesz go” (Księga Kaznodziei Salomona 11,1). „W tym wszystkim pokazałem wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Dzieje Apostolskie 20,35).