ROZWAŻANIA BIBLIJNE 13.03.2025

przez admin · Opublikowano 13 marca 2025 · Zaktualizowano 12 marca 2025

13.03 „Wspominanie własnej niedoli i udręki to piołun i trucizna.” (Treny 3,19)

Tak, użalanie się nad sobą ma okropnie gorzki smak, więcej – jest ono dla człowieka trucizną dla jego duszy. „Moja dusza bezustannie to wspomina i trapi się we mnie” – mówi prorok w kolejnym wersecie (Treny 3,20). Ciągłe myślenie o własnych problemach jest męczarnią dla ludzkiej psychiki, a także może prowadzić do różnego rodzaju chorób ciała i duszy. Powoduje poczucie, że „Przepadła moja siła żywotna i moja nadzieja w Panu” (Treny 3,18).

Jednym z powodów użalania się nad sobą jest porównywanie siebie z innymi, którym powodzi się lepiej. Dobrym tego przykładem może być Psalm 73: „Co do mnie – omal nie potknęły się nogi moje, omal nie pośliznęły się kroki moje, bo zazdrościłem zuchwałym, widząc pomyślność bezbożnych. Albowiem nie mają żadnych utrapień, zdrowe i krzepkie jest ich ciało. Znoju śmiertelników nie doznają i nie spadają na nich ciosy, jak na innych ludzi. Przeto pycha jest ich naszyjnikiem, a przemoc szatą, która ich okrywa. Obnoszą się dumnie ze swą otyłością, serce ich jest pełne złych myśli. Szydzą i mówią przewrotnie, wyniośle przechwalają się grabieżą. Przeciwko niebu podnoszą gęby swoje, a język ich pełza po ziemi. Dlatego lud mój zwraca się do nich i nagannego nic w nich nie znajduje. I mówią: Jakożby mógł dowiedzieć się Pan? Czy Najwyższy wie o tym? Oto takimi są bezbożni: zawsze szczęśliwi, gromadzący bogactwa” (wersety 2-12).

Użalenie się nad sobą często jest wynikiem zazdrości i poczucia niesprawiedliwości. Jonasz rozgniewał się na Boga z powodu tego, że przebaczył grzechy bezbożnym Niniwejczykom. Gniewał się tak bardzo, że życzył sobie śmierci! „Jonaszowi bardzo się to nie podobało, tak że się rozgniewał. I modlił się do Pana, mówiąc: Ach, Panie! Czy nie to miałem na myśli, gdy jeszcze byłem w mojej ojczyźnie? Dlatego pierwszym razem uciekałem do Tarszyszu; wiedziałem bowiem, że Ty jesteś Bogiem łaskawym i miłosiernym, cierpliwym i pełnym łaski, który żałuje nieszczęścia. Otóż teraz, Panie, zabierz moją duszę, bo lepiej mi umrzeć aniżeli żyć” (Księga Jonasza 4,1-3). Podobny gniew można zauważyć u brata marnotrawnego syna: „Rozgniewał się więc i nie chciał wejść. Tedy ojciec jego wyszedł i prosił go. Ten zaś odrzekł ojcu: Oto tyle lat służę ci i nigdy nie przestąpiłem rozkazu twego, a mnie nigdy nie dałeś nawet koźlęcia, bym się mógł zabawić z przyjaciółmi mymi. Gdy zaś ten syn twój, który roztrwonił majętność twoją z nierządnicami, przyszedł, kazałeś dla niego zabić tuczne cielę” (Ewangelia Łukasza 15,28-30).

A Ty? A ja? Nad czym się użalamy? Czy myślimy w kółko o naszych problemach? Czy może użalamy się uważając, że bezbożnym powodzi się lepiej? A może zazdrościmy, że Bóg przebaczył tym, którzy naszym zdaniem na to nie zasługują i nie potrafimy sobie z tym poradzić, trapiąc naszą duszę? Czy to wszystko warte jest tego, żeby niszczyć swoje ciało i swoją psychikę? Nie, nie jest warte, bowiem jedyny powód do użalania się, to ludzkie grzechy! „Na co może uskarżać się człowiek, póki żyje? Niech się uskarża na swoje grzechy!” (Treny 3,39).

Estera Bednarska

Kobieta z dziećmi bez dachu nad głową

Kanawal ma 32 lata i czworo dzieci: trzech synów w wieku 2, 8 i 12 lat oraz córkę w wieku 10 lat. Kiedy urodziło się najmłodsze dziecko, mąż poznał inną kobietę, a jakiś czas później się z nią ożenił (nie rozwiódł się przy tym z Kanawal). Ponieważ nie miała gdzie mieszkać, wysłał ją razem z dziećmi do swoich rodziców na wieś. Tam mieszkała z czwórką dzieci ze swoimi teściami przez kilka miesięcy, korzystając z pieniędzy, które mąż przesyłał swoim rodzicom (syn ich utrzymuje, ponieważ obydwoje są schorowani i nie są w stanie pracować). Jednak po kilku miesiącach przyjechał i wyrzucił ją z mieszkania rodziców razem z dziećmi na ulicę, ponieważ stwierdził, że nie zamierza dalej utrzymywać własnych dzieci i żony – chce pomagać tylko rodzicom.

This slideshow requires JavaScript.

Kanawal razem z czwórką dzieci zamieszkała w budynku, którego właściciele przeprowadzili się do miasta. Nie miała ze sobą żadnych rzeczy, tylko trochę odzieży dla siebie i dzieci. Budynek był całkowicie pusty, jednak udało jej się zdobyć kilka starych rzeczy do domu: stare łóżko, które dostała od sąsiadów, stary brudny materac, kilka naczyń i innego wyposażenia do domu – wszystko bardzo zniszczone i niesamowicie brudne, nadające się w zasadzie tylko do wyrzucenia.

W tej chwili kobieta dalej nie ma żadnych środków do życia. Czasem sąsiedzi dają jej trochę jedzenia, a dzieci regularnie korzystają z obiadów gotowanych dla ubogich dzieci z wioski, zapewnionych dzięki naszym Darczyńcom dla 44. dzieci z Duszpasterstwa Dobrego Pasterza.

W tej sytuacji zwracamy się do Was, Drodzy Darczyńcy, o pomoc dla Kanawal i jej dzieci, pamiętając o tym, że:

„Czystą i nieskalaną pobożnością przed Bogiem i Ojcem jest to: nieść pomoc sierotom i wdowom w ich niedoli i zachowywać siebie nie splamionym przez świat”