ROZWAŻANIA BIBLIJNE 12.03.2025

przez admin · Opublikowano 12 marca 2025 · Zaktualizowano 11 marca 2025

12.03 „Lecz Ja patrzę na tego, który jest pokorny i przygnębiony na duchu i który z drżeniem odnosi się do mojego słowa.” (Księga Izajasza 66,2)

W tym wersecie możemy zobaczyć, na kogo Bóg patrzy przychylnie. Na początku widzimy, że człowieka takiego cechuje pokora. „Pokora poprzedza chwałę” (Przypowieści Salomona 15,33). „Uniżcie się przed Panem, a wywyższy was” (List Jakuba 4,10). „Wszyscy zaś przyobleczcie się w szatę pokory względem siebie, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. Ukórzcie się więc pod mocną ręką Bożą, aby was wywyższył czasu swego” (I List Piotra 5,6). „Gdyż Bóg poniża pysznego, lecz wybawia pokornego” (Księga Joba 22,29). „Pycha przywodzi człowieka do upadku, lecz pokorny duchem dostępuje czci” (Przypowieści Salomona 29,23). „A kto się będzie wywyższał, będzie poniżony, a kto się będzie poniżał, będzie wywyższony” (Ewangelia Mateusza 23,12).

Drugą ważną cechą takiego człowieka jest przygnębienie na duchu. Na pierwszy rzut oka może nam się to wydawać dziwne. Jak to mamy być przygnębieni na duchu? Przecież napisane jest wyraźnie w Bożym Słowie: „Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się” (List do Filipian 4,4). Lecz powinniśmy być przygnębieni z jednego powodu: swoich grzechów i grzechów innych ludzi. W taki sposób przygnębiony był nawet nasz Pan Jezus Chrystus. „Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście!” (Ewangelia Mateusza 23,37). Przygnębienie to możemy zobaczyć u proroka Daniela: „I zwróciłem swoje oblicze na Pana, Boga, aby się modlić, błagać, w poście, we włosiennicy i popiele. Modliłem się więc do Pana, mojego Boga, wyznawałem i mówiłem: Ach, Panie, Boże wielki i straszny, który dochowujesz przymierza i łaski tym, którzy cię miłują i przestrzegają twoich przykazań. Zgrzeszyliśmy, zawiniliśmy i postępowaliśmy bezbożnie, zbuntowaliśmy się i odstąpiliśmy od twoich przykazań i praw…” (Księga Daniela rozdział 9). Podobnie jak Daniel postąpił też Ezdrasz: „Gdy usłyszałem te słowa, rozdarłem swoją szatę i płaszcz i rwałem włosy ze swojej głowy i brody, i usiadłem przybity (…) Rzekłem: Boże mój! Wstydzę się i nie ośmielam się nawet podnieść swojego oblicza do ciebie, Boże mój, gdyż nasze winy wyrosły nam ponad głowę, a nasze grzechy dosięgły aż nieba” (Księga Ezdrasza rozdział 9). Pamiętajmy więc, że „smutek, który jest według Boga, sprawia upamiętanie ku zbawieniu i nikt go nie żałuje; smutek zaś światowy sprawia śmierć” (II List do Koryntian 7,10).

Ostatnią wymienioną tu cechą człowieka, na którego Bóg patrzy przychylnie, jest bojaźń i cześć dla Słowa Bożego. „Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca; i nie ma stworzenia, które by się mogło ukryć przed nim, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę” (List do Hebrajczyków 4,12-13). „Czy moje słowo nie jest jak ogień – mówi Pan – i jak młot, który kruszy skałę?” (Księga Jeremiasza 23,29). „Kto mną gardzi i nie przyjmuje słów moich, ma swego sędziego: Słowo, które głosiłem, sądzić go będzie w dniu ostatecznym” (Ewangelia Jana 12,48).

Obyśmy byli tymi, na których Bóg patrzy przychylnie i oby Boże Słowo nie osądziło nas!

Estera Bednarska

Kobieta z dziećmi bez dachu nad głową

Kanawal ma 32 lata i czworo dzieci: trzech synów w wieku 2, 8 i 12 lat oraz córkę w wieku 10 lat. Kiedy urodziło się najmłodsze dziecko, mąż poznał inną kobietę, a jakiś czas później się z nią ożenił (nie rozwiódł się przy tym z Kanawal). Ponieważ nie miała gdzie mieszkać, wysłał ją razem z dziećmi do swoich rodziców na wieś. Tam mieszkała z czwórką dzieci ze swoimi teściami przez kilka miesięcy, korzystając z pieniędzy, które mąż przesyłał swoim rodzicom (syn ich utrzymuje, ponieważ obydwoje są schorowani i nie są w stanie pracować). Jednak po kilku miesiącach przyjechał i wyrzucił ją z mieszkania rodziców razem z dziećmi na ulicę, ponieważ stwierdził, że nie zamierza dalej utrzymywać własnych dzieci i żony – chce pomagać tylko rodzicom.

This slideshow requires JavaScript.

Kanawal razem z czwórką dzieci zamieszkała w budynku, którego właściciele przeprowadzili się do miasta. Nie miała ze sobą żadnych rzeczy, tylko trochę odzieży dla siebie i dzieci. Budynek był całkowicie pusty, jednak udało jej się zdobyć kilka starych rzeczy do domu: stare łóżko, które dostała od sąsiadów, stary brudny materac, kilka naczyń i innego wyposażenia do domu – wszystko bardzo zniszczone i niesamowicie brudne, nadające się w zasadzie tylko do wyrzucenia.

W tej chwili kobieta dalej nie ma żadnych środków do życia. Czasem sąsiedzi dają jej trochę jedzenia, a dzieci regularnie korzystają z obiadów gotowanych dla ubogich dzieci z wioski, zapewnionych dzięki naszym Darczyńcom dla 44. dzieci z Duszpasterstwa Dobrego Pasterza.

W tej sytuacji zwracamy się do Was, Drodzy Darczyńcy, o pomoc dla Kanawal i jej dzieci, pamiętając o tym, że:

„Czystą i nieskalaną pobożnością przed Bogiem i Ojcem jest to: nieść pomoc sierotom i wdowom w ich niedoli i zachowywać siebie nie splamionym przez świat”