ODDAJMY BOGU CZEŚĆ
„Tych, którzy mnie czczą, i ja uczczę, a którzy mną gardzą, będą wzgardzeni.” (I Księga Samuela 2,30)
Werset ten wyraża jakże ważną i jednocześnie prostą prawdę: ci, którzy oddają Bogu cześć, dostąpią żywota wiecznego i zostaną uczczeni przez Boga; a ci, którzy Nim gardzą i nie przestrzegają Bożych słów, trafią do piekła, gdzie ich udziałem stanie się wieczna pogarda i niekończące się męki.
W jaki sposób Bóg uczci Swoje dzieci? Pismo Święte mówi na ten temat w wielu miejscach. „Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują” (I List do Koryntian 2,9). „W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” (Ewangelia Jana 14,2-3). „A teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście jego” (II List do Tymoteusza 4,8). „Oto nadchodzi twoje zbawienie, oto jego zapłata idzie z nim, a jego nagroda jest przed nim” (Księga Izajasza 62,11). „I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły” (Objawienie Jana 21,3-4). „I nie będzie już nic przeklętego. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy jego służyć mu będą i oglądać będą jego oblicze, a imię jego będzie na ich czołach. I nocy już nie będzie, i nie będą już potrzebowali światła lampy ani światła słonecznego, gdyż Pan, Bóg, będzie im świecił i panować będą na wieki wieków” (Objawienie Jana 22,3-5).
Widzimy więc, że Bóg uczci nas w sposób wspaniały, którego nawet nie potrafimy sobie wyobrazić. Natomiast doznanie wzgardy Bożej jest czymś niewyobrażalnie strasznym. „I jeżeli ktoś nie był zapisany w księdze żywota, został wrzucony do jeziora ognistego” (Objawienie Jana 20,15). „I odejdą ci na kaźń wieczną…” (Ewangelia Mateusza 25,46). W bardzo obrazowy sposób przedstawia to przypowieść o bogaczu i Łazarzu, której fragment przytoczę poniżej: „I stało się, że umarł żebrak, i zanieśli go aniołowie na łono Abrahamowe; umarł też bogacz i został pochowany. A gdy w krainie umarłych cierpiał męki i podniósł oczy swoje, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. Wtedy zawołał i rzekł: Ojcze Abrahamie, zmiłuj się nade mną i poślij Łazarza, aby umoczył koniec palca swego w wodzie i ochłodził mi język, bo męki cierpię w tym płomieniu. Abraham zaś rzekł: Synu, pomnij, że dobro swoje otrzymałeś za swego życia, podobnie jak Łazarz zło; teraz on tutaj doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. I poza tym wszystkim między nami a wami rozciąga się wielka przepaść, aby ci, którzy chcą stąd do was przejść, nie mogli, ani też stamtąd do nas nie mogli się przeprawić” (Ewangelia Łukasza 16,22-26).
Zatem czcijmy Boga już teraz całym naszym sercem, abyśmy po śmierci nie zostali przez Niego wzgardzeni i nie usłyszeli gorzkich słów z Jego ust: „Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie” (Ewangelia Mateusza 7,23).
Estera Bednarska
