DAR KIEROWANIA
„A Bóg ustanowił w kościele najpierw apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, następnie moc czynienia cudów, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania, różne języki. Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy mają moc czynienia cudów? Czy wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy je wykładają? Starajcie się tedy usilnie o większe dary łaski; a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą” (I List do Koryntian 12,28-31).
Dar kierowania (zarządzania) jest to szczególna zdolność rozumienia zadań i celów Kościoła Bożego na tej ziemi oraz związanego z tym ustanawiania różnych służb wśród osób wierzących, przyczyniających się do ich realizacji. Dar ten jest bardzo ważny w sprawach porządku w zborach, ponieważ osoby mające ten dar potrafią wybierać poszczególnych członków zborów do pełnienia danych służb, aby każdy członek ciała Chrystusa mógł pełnić odpowiednią dla niego rolę, do której najlepiej się nadaje, zgodnie z Bożym powołaniem. Oczywiście takie wybory powinny być poprzedzone modlitwą i szukaniem woli Bożej, aby uniknąć powoływania na dane stanowisko ludzi, dla których Bóg przeznaczył coś zupełnie co innego i którzy chociaż z punktu widzenia ludzkiego mogą się nadawać na dane stanowisko, jednak z punktu widzenia Bożego – absolutnie się nie nadają.
„A w owym czasie, gdy liczba uczniów wzrastała, wszczęło się szemranie hellenistów przeciwko Żydom, że zaniedbywano ich wdowy przy codziennym usługiwaniu. Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, rzekło: Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali słowo Boże, a usługiwali przy stołach. Upatrzcie tedy, bracia, spośród siebie siedmiu mężów, cieszących się zaufaniem, pełnych Ducha Świętego i mądrości, a ustanowimy ich, aby się zajęli tą sprawą; my zaś pilnować będziemy modlitwy i służby Słowa. I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, i Filipa, i Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmena, i Mikołaja, prozelitę z Antiochii; tych stawili przed apostołami, którzy pomodlili się i włożyli na nich ręce” (Dzieje Apostolskie 6,1-6). „Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem, takich, którzy są nienaganni, są mężami jednej żony, którzy mają dzieci wierzące, które nie stoją pod zarzutem rozpusty albo krnąbrności” (List do Tytusa 1,5-6). „Mojżesz wybrał mężów dzielnych z całego Izraela i ustanowił ich naczelnikami nad ludem, przełożonymi nad tysiącem, przełożonymi nad setką, przełożonymi nad pięćdziesiątką i przełożonymi nad dziesiątką. I sądzili lud w każdym czasie; tylko sprawę trudniejszą przedkładali Mojżeszowi, a każdą sprawę mniejszą rozsądzali sami” (II Księga Mojżeszowa 18,25-26).
Z darem kierowania wiąże się ogromna odpowiedzialność, gdyż osoba mająca ten dar powinna być całkowicie podporządkowana Bogu i nieustannie pamiętać, że to tak naprawdę Bóg powołuje na dane stanowisko i że nie wolno mu ustanowić kogoś, kogo Pan nie powołał, gdyż tym samym sprzeciwia się woli Bożej i może wyniknąć z tego dużo problemów zarówno dla powołującego, jak i dla powołanego, a także dla całego zboru.
„I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego” (List do Efezjan 4,11-12). „Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią” (Dzieje Apostolskie 20,28). „A Pan rzekł: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Ale powstań i stań na nogach swoich, albowiem po to ci się ukazałem, aby cię ustanowić sługą i świadkiem tych rzeczy, w których mnie widziałeś, jak również tych, w których ci się pokażę. Wybawię cię od ludu tego i od pogan, do których cię posyłam, aby otworzyć ich oczy, odwrócić od ciemności do światłości i od władzy szatana do Boga, aby dostąpili odpuszczenia grzechów i przez wiarę we mnie współudziału z uświęconymi” (Dzieje Apostolskie 26,15-18).
Zatem niech będzie cześć i chwała Panu, Bogu naszemu, który powołuje Swoje dzieci na właściwe stanowiska w Jego Kościele, by mogli budować się nawzajem, wrastać duchowo i przyczyniać się do pomnażania członków Kościoła Bożego na tej ziemi, a przede wszystkim do coraz wspanialszego uwielbiania Wszechmocnego.
Autor: Estera Bednarska
